Αγαπημένοι μας μαθητές, καλημέρα. Χρόνια πολλά για την σημερινή μεγάλη και διπλή γιορτή :

• του Ευαγγελισμού της Παναγίας
• και της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Να είστε όλοι σας καλά , με πολλήν υπομονή, υπακοή και αγάπη στις οικογένειές σας .

Φέτος που δεν στάθηκε δυνατόν να γιορτάσουμε στο σχολείο, θα τραγουδήσουμε, όποιος θέλει και μπορεί, από το σπίτι, και μακάρι να χορέψουμε κιόλας. Εύχομαι οι ήχοι αυτοί να δώσουν σε όλους χαρά και ψυχική ανάταση, αισιοδοξία και την δύναμη της υπομονής. Κι όταν ξανασυναντηθούμε, με το καλό ,στο σχολείο μας, να πούμε πολλά τραγούδια όλοι μαζί και να χαρούμε.

Η εκπαιδευτικός Μουσικής

Ελένη Κύργιου

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν, εὐχαριστήρια
ἀναγράφω σοι ἡ πόλις Σου, Θεοτόκε,
ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ἵνα κράζω Σοί,

Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ:

Σ’ Εσένα Θεοτόκε, την Υπέρμαχο Στρατηγό,

μ’ ευγνωμοσύνη η Πόλη σου αποδίδει τη νίκη.

Και σου αναπέμπει θερμές ευχαριστίες,

επειδή (με τη δική σου επέμβαση)

λυτρωθήκαμε απ’ τις συμφορές.

Εσύ όμως που η δύναμή σου είναι ακατανίκητη,

ελευθέρωσε κι εμένα από κάθε είδους κινδύνους,

για να σου αναφωνώ:

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

 

ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ-ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ

Τη Υπερμάχω –Βυζαντινή χορωδία ιεροψαλτών

  

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΚΛΕΦΤΟΠΟΥΛΑ

Μάνα μου, τα- μάνα μου, τα κλεφτόπουλα
Τρώνε και τραγουδάνε, άιντε, πίνουν και γλεντάνε
Μα ΄(έ)να μικρό κλεφτόπουλο
Δεν παίζει, δε γελάει, ούτε πίνει ούτε γλεντάει
Μόν΄ τ΄ άρματά του κοίταζε,
του ντουφεκιού του λέει: γειά σου, Κίτσο μου, λεβέντη
Ντουφέκι μου περήφανο, σπαθί μ’ ξεγυμνωμένο
Μια χαρά ήσουν το καημένο
Πόσες φορές με γλίτωσες απ΄ του εχθρού τα χέρια
τα σπαθιά και τα μαχαίρια

 

‘’ΘΟΥΡΙΟΣ’’του Ρήγα Φερραίου

1)Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;

Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

2)Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;
3) Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;

.
ΤΩΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ
(ΛΑΜΠΟΥΝ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ)

«Λάμπουν τὰ χιόνια στὰ βουνὰ κι ὁ ἥλιος στὰ λαγκάδια.
Ἔτσι λάμπει κ᾿ ἡ κλεφτουριά, οἱ Κολοκοτρωναῖοι,
πὄχουν τ᾿ ἀσήμια τὰ πολλά, τὶς ἀσημένιες πάλες.
Αὐτοὶ δὲν καταδέχονται τὴ γῆς νὰ τὴν πατήσουν.
Καβάλα πᾶν᾿ στὴν Ἐκκλησιά, καβάλλα προσκυνᾶνε,
καβάλα παίρνουν ἀντίδερο ἀπ᾿ τοῦ Παπᾶ τὸ χέρι.
Φλουριὰ ρίχνουν στὴν Παναγιά, φλουριὰ ρίχνουν στοὺς ἅγιους
καὶ στὸν ἀφέντη τὸ Χριστὸ ρίχνουνε τ᾿ ἅρματά τους».

 

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΙΝΑΣ

Εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα
παιδιά της Σαμαρίνας
μωρέ παιδιά καημένα
παιδιά της Σαμαρίνας
κι ας είστε λερωμένα.

Αν πάτε πάνω μωρέ στα βουνά
κατά τη Σαμαρίνα
μωρέ παιδιά καημένα
κατά τη Σαμαρίνα
κι ας είστε λερωμένα.

Τουφέκια μωρέ να μη ρίξετε
τραγούδια να μη πείτε
μωρέ παιδιά καημένα
τραγούδια να μη πείτε
κι ας είστε λερωμένα.

Κι αν σας ρωτήσει μωρ’ η μάνα μου
κι η δόλια η αδερφή μου
μωρέ παιδιά καημένα
κι η δόλια η αδερφή μου
κι ας είστε λερωμένα.

Μη πείτε πως μωρέ εχάθηκα
πως είμαι σκοτωμένος
μωρέ παιδιά καημένα
πως είμαι σκοτωμένος
κι ας είστε λερωμένα.

Πείτε τους μωρέ πως παντρεύτηκα
τη μαύρη γη πως πήρα
μωρέ παιδιά καημένα
τη μαύρη γη πως πήρα
κι ας είστε λερωμένα.

 

Ο χορός του Ζαλόγγου - Έχε γεια καημένε κόσμε

1)Εχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκειά ζωή
κι εσύ δύστυχη πατρίδα έχε γεια παντοτινή.

ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑ ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ, ΛΟΓΓΟΙ, ΒΟΥΝΑ, ΡΑΧΟΥΛΕΣ,
ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΣΟΥΛΙΩΤΟΠΟΥΛΕΣ.

2)Στη στεριά δεν ζει το ψάρι , ούτ’ ο ανθός στη αμμουδιά
κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά.

3)Οι Σουλιώτισσες δεν μάθαν πώς να ζούνε μοναχά,
ξέρουν πώς και να πεθαίνουν, να μην στέργουν την σκλαβιά.

4)Σαν να παν σε πανηγύρι, σ’ ανθισμένη Πασχαλιά,
μες στον Άδη κατεβαίνουν, με τραγούδια, με χαρά.

 

Στη βρύση στα Τσερίτσιανα [Ιστορικό Ηπείρου

Στη βρύση στα Τσερί -νι-τσιανα,
στη μέ- μωρέ στη μέσ’ από τη χώρα
Μπουλουμπασιά- άι γεια σας παιδιά,
Μπουλουμπασιάδες κάθουνταν.
Μπουλουμπασιάδες κάθουνταν κι όλο Μαργαριτιώτες.
Κι αγνάντιβαν τον πόλιμο που κάνουν οι Σουλιώτες
(πώς πολιμάν μικρά παιδιά, γυναίκες σαν τους άντρες),
πώς πολιμά η Τζαβέλαινα σαν άξιο παλικάρι,
σέρνει τα βόλια στην ποδιά, φυσέκια στο ζουνάρι,
και το παιδί στην αγκαλιά κι όλο μπροστά πηγαίνει.

 
Του Μάρκου Μπότσαρη - Μουργκάνα Θεσπρωτίας

Ένα πουλί θαλασσινό, καημένε Μάρκο Μπότσαρη
γιε μ' κι ένα πουλί βουνίσιο, Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη
Πέτρα την πέτρα περπατούν, καημένε Μάρκο Μπότσαρη
γιε μ' κλαδάκι σε κλαδάκι, Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη
Να βρουν του Μάρκου την οπλή, καημένε Μάρκο Μπότσαρη
γιε μ' του Μάρκου το λημέρι, Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη
Το Μάρκο τον σκοτώσανε, καημένε Μάρκο Μπότσαρη
γιε μ' ψηλά στο Καρπενήσι, Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη
Αφήνω γεια ψηλά βουνά, καημένε Μάρκο Μπότσαρη
γιε μ' και σʼ όλα τα λημέρια, Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη
Αφήνω διάτα στα παιδιά, καημένε Μάρκο Μπότσαρη
γιε μ' σʼ όλα τα παλικάρια, Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη
Να πολεμήσουν την Τουρκιά, καημένε Μάρκο Μπότσαρη
γιε μ' και τους κοτζαμπασήδες, Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη

Κι επειδή τα τραγούδια που ήταν πολύ αγαπητά συχνά τα βρίσκουμε και με άλλα λόγια και διαφορετικές μελωδίες, να μια ακόμα μορφή του τραγουδιού αυτού.